Je herkent vast wel uit je eigen leven dat er mensen zijn die je goed bedoeld loopbaan advies geven. Zo deed ik jaren geleden mee met een training. De deelnemende dames en de trainster concludeerden: ik kon maar beter 1 op 1 blijven adviseren, niet voor een groep staan en geen groepstrainingen geven. Omdat ik me nog onzeker voelde over de materie gaf ik hen graag gelijk. Toch klonk er ook ergens een stemmetje: ‘Je hebt al voor de klas gestaan. Dat ging toch goed?’ Maar ik bracht het stemmetje tot zwijgen met de gedachte dat jongeren anders waren dan volwassenen.
Zonder dat ik het goed besefte heeft dit loopbaan advies me lang onzeker gehouden. Ik kreeg aanvragen voor groepspresentaties en trainingen en zei zelfs ‘ja’ tegen de opdrachten. Maar wil je het eerlijk weten? Ik zei vooral ‘ja’ omdat ik slecht ‘nee’ kon zeggen. Tot mijn verbazing kreeg ik hele enthousiaste reacties terug, maar ik geloofde ze niet. Ik was er immers niet goed in. Ik was beter 1 op 1. De enige conclusie die ik op dat moment kon trekken, was daarom dat ze het vast alleen maar uit beleefdheid zeiden.
Zo kan een goed bedoelde opmerking toch een zaad van negativiteit in je leven worden. Zeker als deze valt in een stuk aarde van onzekerheid. Daar wil zo’n gedachte best wortel schieten en uitgroeien tot een lekker stuk onkruid.
Inmiddels heb ik een eigen stijl gevonden in het geven van trainingen en groepspresentaties. Ik breng deze graag tot een persoonlijk niveau met veel interacties. Ik zie eigenlijk nooit een anonieme groep, maar individuen met ieder een eigen leven en een eigen vraag. Dus misschien is het toch een vorm van 1 op 1, maar dan in groepsverband. Tegenwoordig bestaat zelfs ongeveer 1/3 van mijn werk uit het geven van trainingen over persoonlijke effectiviteit, communicatie en plezier in je werk. Ik voel me eerlijk gezegd inmiddels net zo vrij voor een groep als wanneer ik 1 op 1 aan het coachen ben. Ik voel me bovendien dankbaar dat mijn slecht ‘nee’ kunnen zeggen sterker was dan het blijven luisteren naar het goed bedoelde, maar belemmerend carrièreadvies.
Een ander goed bedoel maar belemmerend loopbaan advies was: ‘Doe maar niks met psychologie. Dat is zo’n navelstaarderij.’ Vanuit liefde gegeven door mijn inmiddels overleden vader. Vanuit zijn achtergrond heel begrijpelijk. Hij was geboren in een Japans concentratiekamp en heeft daar de eerste jaren van zijn leven doorgebracht. Hij groeide op in een gezin waarin iedereen moest dealen met de gruwelijke kampervaringen. Hun motto was: niet over praten en doorgaan.
Ook al wilde mijn vader niks weten van psychologie, mij intrigeerde het altijd wat mensen bewoog, waarom ze deden wat ze deden. Ik heb eerst op mijn vaders advies gekozen voor de studie Franse taal- en letterkunde. De bekende weg voor mij op dat moment. Maar het gaf me niet de voldoening die ik zocht. Ik heb het afgerond, meer omdat ik graag iets afmaak, dan dat ik echt dacht dat dit het helemaal was.
Met veel omzwervingen heb ik uiteindelijk toch mijn hart en passie gevolgd en heb ik alsnog de studie Psychologie gevolgd. Eindelijk ervoer ik dat ik echt op mijn plek was. Inmiddels had ik meer levenservaring opgedaan en heel wat mensen begeleid. Dit heeft alles voor mij veel rijker en betekenisvoller gemaakt dan wanneer ik de studie eerder had gevolgd.
De reactie die ik inmiddels het meeste terug heb gekregen van de personen die ik mocht coachen, is dat ik begeleid tussen loopbaancoaching en psychologie in. Daarnaast hoor ik vaak de verbaasde opmerking van degenen die eerder bij een loopbaancoach zijn geweest dat ik verder ga dan anderen en echt op maat werk in plaats van een standaard traject biedt. Van hen die eerder bij een psycholoog zijn geweest hoor ik vaak dat ze met dit traject sneller gaan, meer resultaten behalen dan bij de psycholoog waar ze zoveel maanden en soms jaren geweest zijn.
Ik kan er eerlijk gezegd nog steeds niet precies de vinger op leggen. Het verwondert me, maakt me blij en achteraf dankbaar voor alle vorming die ik heb gekregen. Ik laat me in ieder geval niet beperken door vast te houden aan ‘hoe het hoort’. Ik ben oprecht geïnteresseerd, combineer, experimenteer, zoek naar de beste en snelste strategie die aansluit bij iemands unieke identiteit.
Niemand is hetzelfde. Ik weet niet wat de bestemming voor iemand is. Wat ik wel weet is dat ieder een uniek verhaal heeft en een unieke identiteit en bestemming. Je passie, talenten, levensverhaal en identiteit – ze zijn als richtingaanwijzers voor je beste ‘carrière’.
Ik ben zo blij dat ik mijn passie ben gevolgd in de richting van de psychologie. En toegegeven aan mijn vader: ik houd ook niet van het langdurig rondgraven in problemen of verleden. Ik houd van aanpakken, het ontdekken van de kracht en de talenten die iemand heeft. Ik houd van aanmoediging en geloven in wat wel mogelijk is. Ik word gedreven door een diepe overtuiging dat er voor iedereen, van welke leeftijd dan ook, een mogelijkheid is om met voldoening en plezier te werken. Samen zoeken naar: hoe kan het wel…?
Dus:
1. Ga na welke loopbaan adviezen jij van anderen hebt gehad.
2. Bedenk in hoeverre jij je hierdoor hebt laten leiden.
3. Neem vandaag nog een kleine stap om uit deze beperking te breken.
Herken je iets in mijn verhaal? Ik vind het leuk als je het me wil laten weten. Je kunt het hieronder (anoniem) vertellen. Je mag me natuurlijk ook een berichtje sturen via info@idcoach.nl als je dat liever doet.
❤️