Wat maakt het lastig om je vertrouwde baan los te laten?

Iedere dag met plezier naar je werk gaan, dat wil toch iedereen? Toch is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Herken je dat een collega of een vriend(in) aan je vertelt dat deze ongelukkig is in zijn of haar functie? Je zou zeggen: “Dan ga je toch gewoon weg. Zoek wat anders.” Maar dat is nog niet zo makkelijk wanneer je zelf in die situatie zit. Het kan heel lastig zijn om je vertrouwde baan los te laten. Ook als je er ongelukkig bent.

Ik moet denken aan een van mijn klanten: een vriendelijke manager die voelde dat hij niet verder kon binnen de organisatie waar hij werkte. Er waren in de loop van de jaren dingen veranderd waar hij zich niet meer in kon vinden. Zo waren onder andere de sfeer en de doelstellingen veel commerciëler geworden. Waar hij eerder nog het gevoel had gehad voldoende invloed uit te kunnen oefenen, zag hij dat dat steeds minder werd. Omdat hij zelf minder gemotiveerd was, lukte het hem ook niet meer om zijn teamleden voldoende te motiveren voor de visie en doelen van de organisatie. Een ding stond voor hem vast: Als hij niks zou doen, zou hij vroeg of laat opbranden.

Toch vond hij het doodeng om zijn vertrouwde omgeving los te laten. Hij formuleerde het als: “Renate, het voelt alsof ik in de deuropening van een vliegtuig sta met mijn parachute, maar ik durf niet te springen. Help me om te begrijpen waarom ik niet durf te springen.”

In het coachtraject zijn we samen aan de slag gegaan om te ontdekken wat voor hem belangrijk is. Wat hield hem tegen? Zo werd helder dat het hebben van (financiële) zekerheid en stabiliteit voor hem belangrijke waarden waren. Ook het gevoel van ergens bij horen en betrokkenheid ervaren. Daarnaast voelde hij zich verantwoordelijk voor zijn gezin.

Uit zichzelf zou hij dus niet snel zijn zekerheid en de vertrouwde relaties op geven. Maar door de externe factoren van de veranderende organisatie voelde hij zich ‘gedwongen’ om te springen. Het voelde dus niet als een zelfgemaakte keuze. Dit maakte het extra ingewikkeld voor hem.

Tegelijkertijd confronteerde de situatie hem met een diepe onzekerheid in zichzelf: Had hij werkelijk iets te bieden? En had hij voldoende ‘papieren’ om ergens anders aangenomen te worden? Hij was bang te eenzijdig opgeleid te zijn.

Daarom hebben we samen onderzocht welke rollen bij zijn persoonlijkheid, talenten en drijfveren pasten in plaats van te focussen op zijn vakinhoudelijke opleidingen. Ook ging hij in gesprek met mensen uit zijn netwerk over zijn situatie en waar hij naar op zoek was.

Hierdoor ontdekte hij dat hij veel meer te bieden had dan hij van tevoren dacht. Ook werd er tot zijn verrassing door zijn netwerkcontacten minder gekeken naar zijn papieren. Ze letten meer op hoe ze hem kenden als persoon en wat ze van hem wisten hoe hij werkte. Zijn zelfvertrouwen en vertrouwen in de mogelijkheden groeiden steeds meer, doordat hij beter wist waar hij zelf door gemotiveerd werd en wat echt bij hem paste en de reacties uit zijn netwerk. Hij voelde zich steeds meer zelf in controle over wat er gebeurde.

Twee dingen zorgden uiteindelijk voor het moment van wagen van de sprong: Tijdens het coachtraject kreeg hij twee functies aangeboden uit zijn netwerk. Hij wist waarom hij tegen de ene functie nee wilde zeggen en de ander wilde accepteren. En hij kreeg een vaststellingsovereenkomst vanuit zijn organisatie. Dit gaf hem net voldoende gevoel van (financiële) zekerheid en betrokkenheid.

Het was niet meer in het luchtledige springen. Hij sprong ergens naar toe waar hij graag wilde zijn. En had onderweg meer over zichzelf geleerd dan hij verwacht had.

Ook al kun je de onzekere factoren verminderen, toch blijft er altijd durf nodig. Hoe goed je je ook voorbereid. Het komt uiteindelijk altijd neer op het innerlijke besluit om een stap te zetten en het dan ook werkelijk doen.

Dus:

1. Bereid je zo goed mogelijk voor door te onderzoeken wat je echt wilt en wat bij je past.
2. Doe het niet alleen. Betrek anderen bij je proces.
3. Accepteer dat het spannend is, verzamel moed en zet de stap.